Urodzony 30 czerwca 1911 r. w Szetejniach na Litwie, w rodzinie szlacheckiej herbu Lubicz, studiował polonistykę i prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Członek formacji poetyckiej Żagary, zadebiutował poezją na łamach czasopisma „Alma MaterVilnensis”. Podczas II wojny światowej przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował jako woźny w Bibliotece Uniwersyteckiej i uczestniczył w podziemnym życiu literackim. Po wojnie był dyplomatą komunistycznego rządu w USA i w Paryżu, ale w 1951 r. poprosił o azyl polityczny we Francji i ukrywał się w Maisons-Laffitte, siedzibie legendarnego pisma emigracyjnego „Kultura”. Dwa lata później Instytut Literacki, prowadzony przez naczelnego „Kultury” Jerzego Giedroycia, wydał „Zniewolony umysł” Miłosza, przedstawiający mechanizm myślenia człowieka w demokracjach ludowych.
W 1960 r. Miłosz wyjechał do USA, gdzie wykładał literaturę słowiańską na Harvardzie i na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkley. Choć tworzył poezję różnorodną, największe uznanie zdobyły jego wiersze polityczne. W PRL został oficjalnie uznany za zdrajcę, a od 1951 do 1980 r. istniał zakaz publikacji jego utworów i wymawiania jego nazwiska. W 1978 r. Miłosz został nagrodzony Międzynarodową Nagrodą Literacką Neustadt, nazywaną „Małym Noblem”, a w 1980 r. Literacką Nagrodą Nobla. W 1993 r. wrócił do Polski i zamieszkał w Krakowie. Tu napisał książki „Legendy współczesności” i „Piesek przydrożny”. Zmarł 14 sierpnia w 2004 r. Został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce w Krakowie.
